Vroeger, maar ook vandaag nog duiken mensen om den brode naar grote dieptes om die ene parel naar boven te halen of de zeldzame eetbare schelpdieren.

Vandaag is het ook een sport. Diepzeeduiken zonder zuurstoffles of Freediving. Een extreme sport weliswaar.

Ik heb het zelf zo nooit gehad voor extremen, al zeker niet in het sporten. Extreem is ”te” en dat is meestal geen goede zaak. Niet in de sport, niet in de politiek, niet in ons klimaat, niet in het gedachtengoed , niet als het over emoties gaat.

Je moet de extremen eigenlijk ook niet opzoeken. Het overkomt je. In de vorm van extreem verdriet, extreme verliefdheid, extreme angst of extreme natuurfenomenen.

Dan gaat het erom te overleven, zoals de parelvissers, je adem zo lang mogelijk inhouden en hopen dat je gezond weer boven geraakt. En net zoals die duikers gaat het soms mis, je raakt niet altijd ongeschonden terug aan het oppervlak.

Beleef je extreem verdriet dan voelt het alsof de grond onder je voeten openscheurt en je valt met grote snelheid diep, zeer diep.

Ik heb het ervaren 30 jaar gelden toen mijn ouders beiden in 6 maanden tijd doodgingen. Ik heb het ook ervaren bij een schokkende gebeurtenis die mijn gezin en familie overkwam 15 jaar geleden. Een drama, onwaarschijnlijker dan wat een goed scenarist ooit voor een film kon bedenken. Beide situaties hebben me toen diep en lang onder water geduwd. Ook over extreme verliefdheid zou ik een en ander kunnen schrijven, maar dat hou ik voor mezelf of voor een andere keer.

Soms is extreem toch positief, bv bij extreme vreugde of geluk. Dat was voor mij zeer zeker de geboorte van mijn eerste kleinzoon. Mijn geluksgevoel was zelfs intenser  dan bij  de geboorte van mijn eigen kind. Een lichtblauwe wolk tilde mij op en heeft me nooit meer op de grond gezet.

Eenieder geeft allicht een andere invulling aan extreem en gaat er ook op een andere manier mee om. Extreme sport hoeft dus niet voor mij. Ik ben al blij als ik de extremen die het leven op me gooit, aankan.

Ook professioneel kan het soms hard gaan. Gelukkig werd ik daar gespaard van extremen. Wel voel ik me de laatste jaren soms een parelduiker. De arbeidsmarkt stopt zijn zeldzame  parels steeds dieper en beter weg. Wij als recruiter moeten onze adem steeds langer inhouden om die ene kandidaat naar boven te halen. Letterlijk alle sectoren zitten met tekorten op alle niveau’s . Horeca, onderwijs, gezondheidszorg, schoonmaakbedrijven en zelfs aan dierenartsen dreigt er een tekort te komen.

Onze volharding en creativiteit om toch de juiste selecties te voltooien, was nog nooit zo extreem hard nodig. Als we er dan uiteindelijk in slagen parel en parelmoer aan te bieden aan onze klanten, dan is er toch ook die fameuze “kick”, een beetje zoals bij extreem sporten.

Blijven duiken dus en af en toe naar adem happen.

Draag ook zorg voor de gevonden parels. Koester de goede medewerkers in je organisatie. Geef ze alle kansen om te blinken als een mooie parel. Verlies ze niet want ze zijn zoveel waard.

Onze dochteronderneming Pass Cleaning Services doet het op dat vlak goed. Alhoewel we ook daar diep en dikwijls moeten duiken om die paar unieke parels naar boven te halen, lukt het wonderwel. En eens die “talenten” bij ons aan de slag zijn, worden ze met veel aandacht omringd. Waardoor ze ook beter presteren en dan op hun beurt onze schoonmaakklanten laten “shinen”.

Persoonlijke benadering, gerichte aandacht, geduld , volharding en oneindig respect voor de mens in iedere kandidaat of medewerker blijven onze waarden. Daar worden onze geplaatste kandidaten beter van, onze loyale klanten worden er beter van  en uiteraard de parel(moer)vissers zelf.

September 2023

Pascale Wijnandt