Grenzen, letterlijk en figuurlijk, een woord dat vele ladingen dekt en  actueel heel wat polarisering brengt. De landsgrenzen, een geschiedenis van conflicten. Grenzen moeten ons beschermen. Euumh…?

Maar een grens wil je toch altijd over. Als kind al wil je zo graag eventjes over de draad. In de tuin van de buur, hoe is het daar? Snel die overgeschopte bal halen, liefst over de draad heen.

Wat is reizen anders dan grenzen doorbreken, proeven en ervaren wat aan de andere kant gebeurt. En omgekeerd reizen, de toeristen die over onze grenzen komen, hoe “cool” is het dat anderen de moeite doen om ons te ontdekken.

Moeilijker wordt het als dat “omgekeerd reizen” vluchten of emigreren wordt.  En daarmee kom ik bij een andere grens. De morele grens van wederzijds respect  en democratie. Een grens die we beter niet overschrijden. Want we weten allemaal wat dit ons gebracht heeft.

Nog niet eens zo lang geleden. Mijn vader was  20, toen hij in die oorlog zijn nier verloor. Gelukkig verloor hij niet zijn geloof in vrijheid en liberalisme. Hij verloor wel zijn geloof in “geloof”.

Vrijdenkerij werd in mijn ziel gegriefd. “God zij dank”

Het heeft mij zoveel  levensvreugde gebracht en de kracht om grenzen op te zoeken.
Want ook in ons alledaags kleinmenselijk leven botsen en overschrijden we grenzen. Zo ben ik sinds kort aan de leeftijdsgrens van 60 jaar beland. Eens over de die grens gegleden, schuif je gemakkelijk naar de volgende grens. Je zet je hakken in het zand om te blijven waar je bent. Daar was en is het goed.

Maar toch wil je ook die andere grens over. Omdat veel van mijn leeftijdsgenoten die grens al over zijn. En ik heb duidelijk, gelukkige vrienden, kennissen en familie die het ”niets moet, alles kan”- gevoel  verheerlijken.

Alhoewel ik steeds sterk was  in het flirten met  allerlei grenzen. Alhoewel ik dikwijls buiten de lijntjes heb durven kleuren, boezemen deze grenzen me schrik in. Ik weet het even niet meer, denk ik dan. Maar de volgende dag weet ik het weer wel. Zet ik terug mijn hakken in het zand en ren ik zelfs weg van die grens.

Toch maar opnieuw investeren, risico nemen en voluit gaan. Het voelt ook heerlijk, wat de anderen “over” de grens ook mogen beweren.

Al word ik er onrustig door en denk ik dan alweer…ach ja.“Niets moet, alles kan” werkt misschien verlammend voor mij. Ik zak misschien wel weg in dat grote zwarte gat aan de andere kant.

Laat mij nog maar even flirten met die  grens…

Pascale Wijnandt, november 2019