Het heeft me altijd gefascineerd. De geschiedenis van de talloze vorsten in Europa en de wereld. Er mag zelfs een vleugje romantiek over gedrapeerd worden. Kostuumdrama’s, eindeloze reeksen om te binge-watchen. Meestal wel heel licht gestut door feiten. Maar als je dat weet, deert het me niet.

De boeken van Op de Beeck over de Zonnekoning en de Franse Revolutie, de Bourgondiërs van Bart Van Loo. Ik kan me er eindeloos in verliezen. Mijn verbeelding neemt me dan mee naar mooie zalen waar ik met ruisende rokken door zweef en laat me van metershoge trappen naar beneden schrijden. Evengoed glijd ik even later uit in stinkende voddenkleding op de smerigheid van enge, vuile straatjes.

Na de verkiezing van Trump en vooral nadat zijn entourage werd bevestigd, bekroop me een akelig gevoel. Een “déjà vu” gevoel, of beter een “déjà lu” gevoel. En dan zijn er nog die anderen: Poetin, Xi Jinping en Kim Yong-un. We worden letterlijk omsingeld door Zonnekoning waardige wereldleiders. En elk van hen omringd door hun eigen Richelieu’s en Mazarin’s. En 1 unieke, gevaarlijke  nar. Oligarchen, miljardairs, tech heersers met bodemloze fortuinen en daardoor onvoorstelbare macht. In ieder geval zal de wereld er met hen niet beter op worden, toch niet voor het grootste deel van de mensen. Allicht wel voor hunzelf.

Wat mij bang maakt is de ruk naar (extreem) rechtse gedachten van juist dat groot deel van sommige bevolkingsgroepen. Kunnen we geen geschiedkundige, begrijpbare digitale pamfletten verspreiden om iedereen onder te dompelen in de destructieve kracht van totalitaire regimes? Kunnen we het in de hersenen rammen aub? Want de mensen vergeten te snel.

Laat ons de democratie niet alleen koesteren, maar beenhard verdedigen. Laat ons met luide stem, verdraagzaamheid, diversiteit en solidariteit uitschreeuwen. Laat ons op die manier uit de schaduw van de zonnekoningen kruipen en opnieuw in het echte zonlicht gaan staan.

Europa, ik reken alvast op jou. België, ik kijk argwanend toe, maar ik voel of beter hoop dat we de goede richting blijven uitgaan. Iets te zeer op de rechterkant van de weg nu, maar met een goedwerkende noodrem als we in een vuile gracht dreigen te belanden.

Als ondernemer, moeder, gepensioneerde, grootmoeder, single, chronisch zieke en vriendin van , passen veel hoeden op mijn hoofd. De ene al wat fraaier dan de andere. Het geeft me een gevarieerd en relativerend inzicht in onze maatschappij, in het leven “tout court”.

En als ik nu al tot een tussentijds besluit mag komen, dat ik wel gegarandeerd kan vasthouden:

Zachtheid en liefde overwinnen op lange termijn, hoezeer brutaliteit en haat ook op korte termijn lijken te werken.

 

Pascale Wijnandt

Februari 2025 (de maand van de liefde)