Waren er vroeger ook zoveel speciale kinderen?

ADHD, hoogsensitiviteit, autisme,… allicht wel, maar men benoemde hen niet zo luid .Dat waren gewoon rare, stoute of moeilijke kinderen.

Toch heb ik het gevoel dat zij op een of andere manier gewoon pasten in de wereld.
Het was nu eenmaal zo. Ze werden soms harder gestraft, genegeerd of er werd berustend mee omgesprongen.

Vandaag is er integendeel veel aandacht voor deze bijzondere persoonlijkheidskenmerken. Er worden artikels aan gewijd, men heeft therapieën om dit aan te pakken, zelfs medicatie.

Waarom heb ik dan toch het gevoel dat die kinderen ( en latere volwassenen) minder in onze wereld passen? Dat ze ondanks de vele aandacht , als het er echt op aankomt , dikwijls worden weggezet als lui, dom, onhandelbaar ,”psychotisch” (dat woord hoorde ik ooit uit de mond van een directeur van een lagere school over een kind van 7 jaar), …

Zelden neemt men de tijd of moeite om naar hun kwaliteiten te zoeken. Zelden stimuleert men bij die kinderen datgene waar ze wel goed in zijn. Zeker als het over vaardigheden en kennis gaat die buiten het normale verwachtingspatroon liggen.

Heeft dat te maken met de prestatiedrang en de druk die onze samenleving beheerst?

En dus ook het onderwijs? Geeft men voldoende tijd en ruimte aan de leerkrachten en directies van scholen om een kind, tiener en jongvolwassene op een andere manier te benaderen? Kan men tijd nemen om na te denken over de ongewone “skills” van die gasten en de eventuele toegevoegde waarde hiervan?

Op gevaar af de fameuze eindtermen niet te halen.

Zelfs in sportverenigingen merk ik dat men gemakkelijk aan de kant gezet wordt, als je niet het brave, meegaande typetje bent. Een uitgesproken persoonlijkheid laten passen in een team, is uiteraard veel moeilijker.

Kortom je moet al echt veel geluk hebben in je leven om mensen te ontmoeten die jou aanvaarden met je ongewone persoonlijkheid.

Mensen die jou omarmen om jouw spitsvondigheden, jouw speciale humor, jouw oog voor details die aan anderen voorbij gaan, jouw uitgesproken meningen en jouw rebellie.

Mensen die jouw dominantie ombuigen naar leiderschap. Mensen die jouw norsheid begrijpen als alertheid en scherp kunnen oordelen.

Nochtans we zouden weeral beter moeten weten.

Moeilijke karakters, autistische trekken, uitgesproken energetische personen, hevige assertiviteit…kijk naar de kunst,de muziek -en (zelfs) de ondernemerswereld.

Zij die excelleren, daar kan je dikwijls één van bovengenoemde “kwaliteiten” terug vinden.

Ben ik naiëf als ik telkens op zoek ga naar de kwaliteiten van iemand, ondanks de soms negatieve tegenindicaties? Is het beroepsmisvorming als ik in iedere mens een potentiële uitblinker probeer te ontdekken.

Ik denk het niet.

Ik geloof zelfs dat deze vastberadenheid om te blijven geloven in “speciaal zijn mag” ,juist een krachtig voordeel is .

Een voordeel voor mezelf en mijn omgeving, een voordeel ook voor onze klanten die in de huidige arbeidsmarktsituatie krampachtig op zoek zijn naar de juiste kandidaat om hun vacatures in te vullen.

Laat ons aanvaarden dat” ongewoon” soms gewoon genoeg is.

Pascale Wijnandt
Februari 2020