“Met vallen en opstaan.”

“Alles komt goed.”

“What does not kill you, makes you stronger.”

Zo kunnen we nog wel even verder slagzinnen en volkswijsheden opsommen, die de wereld ons rond de oren slaat. Allemaal zijn we op zoek naar steun en bevestiging.

Iedereen weet dat er een economische en psychosociale tsunami op ons afkomt. Of toch bijna iedereen. Want sommigen zitten  in een beschermde “bubbel” om nog maar eens een populair woord te gebruiken.

Voor mij kwam het besef  op vrijdag 20 maart keihard binnen, dat de corona-pandemie wel eens het slechtste zou  kunnen worden wat me in mijn leven kon overkomen. Ik geef het toe, ik heb die dag  echt geweend van onmacht, verdriet en angst om wat ik kon verliezen en dat ik niet meer de bescherming zou kunnen bieden aan mijn geliefden en medewerkers.

Ik had onmiddellijk begrepen hoe ernstig dit was.

En tot op vandaag leef ik met een onrust die me op sommige dagen letterlijk uitput. Ik ben gelukkig een goede slaper, slaapsessies van 12 à 13 uren zijn dus niet uitzonderlijk. Ik ben ook geen opgever en mijn mentale veerkracht is groot.

Maar  elke keer als ik naar kantoor ging de voorbije weken, voel ik me alsof ik zomerse confituren maak. Oneindig veel potten, rabarberconfituur, aardbeiconfituur, frambozenconfituur en eindigen met blauwe bessen confituur.

Eigenlijk niet nodig, maar het voelt zo juist.

We zijn inmiddels bijna 3 maanden verder. Het zakencijfer van mijn bedrijf Pass HR Services is gekelderd. Want werving en selectie is mijn core business en alle klanten en prospecten zijn afwachtend.

De collectieve ontslagberichten van belangrijke bedrijven sijpelen het nieuws binnen. SN, Samsonite, Compass, D’Ieteren, Swissport … en we weten, het is nog maar een begin.

Toch ga ik onverdroten verder op zoek naar business opportuniteiten. Zoals ik ook onverdroten verder confituur blijf maken.

Bessen en vruchten in overvloed volgens de seizoenen.

En ook op de jobmarkt, werkzoekenden genoeg en de werkloosheid zal nog fors toenemen.

De toestroom van kandidaten vergroot . Meer mensen stellen zich kandidaat, ik stel op micro-economisch vlak vast wat onder onze neus gebeurt.
Tientallen kandidaten die hun job verloren door de corona crisis, zijn al bij ons langs geweest.

De instroom en de mails met nieuwe cv’s verhoogt exponentieel.

En zoals ik de seizoenen respecteer in mijn keuken, zal ik  met  al die mensen heel zorgvuldig omgaan.

We hebben al 27 jaar veel aandacht geschonken aan de mens  achter iedere kandidaat, maar nu is dit nog  belangrijker geworden.

Want hoe ik met deze mini-drama’s omga, hoe ik al deze verhalen  kader, en hoe ik voor iedere kandidaat de juiste hulp kan bieden om  de juiste baan te vinden , dat zal mede bepalend zijn voor de succesvolle verderzetting van onze business.

Gelukkig zijn er wel sectoren zijn die het goed doen, sommige bedrijven maken binnenkort toch een doorstart  en  veel organisaties  blijven jagen op hetzelfde talent.

Daar moeten we de geschikte kandidaten voor vinden. Daar ligt het geluk van al die mensen en van mijn bedrijf uiteraard.

Misschien moet ik met een boutade eindigen, “hoop doet leven” .

Want vorige week werd ik verrast in Brussel.

Ja er staan lange (voor velen) onbegrijpelijke wachtrijen aan winkelketens zoals de Action, Kruidvat en Primark …

Maar er staan evengoed wachtrijen aan de winkels van Louis Vuitton en Gucci. En dat vervulde me evenzeer met ongeloof. En tezelfdertijd ergens met  hoop dat er wel enige relance komt.

U merkt het: we zijn met velen pardoes, hard gevallen, we hebben ons veel pijn gedaan en zijn nog niet helemaal opgestaan… Maar we komen terug en blijven doorgaan.

 

Pascale Wijnandt

Juni 2020