Ze stuiterde boven het nog aangeraakte water. Een grote blauwgroene libelle die in mijn richting keek. Ik was nog dronken van geluk. Na 24 maanden had ik een uur geleden Italiaanse grond geraakt met schuchter dansende voeten. Schuchter om dat ik alleen was en niet het lef had swingend over de tarmac naar het luchthavengebouw te dansen.

De libelle was als een helikopter, met links de wijnstokken en rechts de olijfbomen. Het beeld blijft me ongetwijfeld bij als het beeld van de beginnende zomer 2021.

Deze corona periode heeft me nog meer geleerd om niets meer als verworven te beschouwen. Alles (écht alles) is relatief. En de libelle, zij vloog weg en liet zich niet meer zien. Ze had misschien op mij gewacht. Ze wou misschien dat ik met een helikoptervisie terugkeek op het recente verleden en er lessen uittrok voor de korte toekomst van een zestiger.

Professioneel is mijn wereld compleet, maar dan ook compleet veranderd, de wereld van Recruitment, Search en Selection. Na een eerste verlammende fase kwam onze activiteit zachtjes terug op gang. Maar de “swung” was eruit. Medewerkers werden deeltijds corona werkloos, hielden even vol, maar trokken finaal een andere kaart. Even voelde het als 28 jaar geleden. Want ondertussen stromen de opdrachten binnen en voel ik weer het dynamische tempo van begin 2020. Toen we op volle snelheid werkten.

Ik doe verder, gretig werkend aan de opdrachten en dankbaar voor het vertrouwen van mijn klanten. Ik werf nieuwe medewerkers aan, leid ze op en bereid ze voor op wat een drukke periode belooft te worden.

Een andere wereld met nog steeds veel digitale gesprekken en vergaderingen. Want dat hebben we ontdekt. “Live” hoeft niet meer. Jammer want mensen kan je toch beter lezen als je er voor zit. Maar kandidaten hebben het ook begrepen en zijn niet meer zo bereid om voor een eerste gesprek langs te komen. Sommige klanten kennen ook het gemak (en de vrijblijvendheid) van een digitale meeting.

De arbeidsmarkt, zeg maar de kandidaten, werden volgens mij ook opgewacht door diezelfde libelle, die hen deed neerkijken op wat en waar ze naartoe willen. Kandidaten werden bewuster, assertiever en kiezen wel overwogen. Van het onzekerheidsgevoel door de pandemie en de invloed op onze economie is bijna niets te voelen.

De generatie werkzoekenden (actief en latent) heeft meer dan wij begrepen dat het anders kan. En wij (= de werkgevers en de overheid) hebben het nog niet helemaal door, dat we bewust moeten omgaan met een jonge generatie die een zware tol betaalde of met de pool van mensen die hun carrière een andere richting willen uitsturen.

Ook de fel begeerde instroom van pas afgestudeerden komt ZO traag op gang. Wegens inhalen van gemiste reizen, terug toegelaten festivals, etentjes… kortom chillen met vrienden.

Wij blijven daardoor op onze talentenhonger zitten.

De krapte op de arbeidsmarkt laat zich scherper voelen dan voordien. Menige klant begrijpt er niets van en dacht dat de keuze ruim en gemakkelijk zou zijn. Maar meer dan tevoren moeten we af van een beperkte visie op ons aanwervingsproces. Kijk door de vooroordelen door, beter nog werp ze definitief af. Zwart, hoofdoek of tulband, bruin, geel, dik of dun, blond of kroeshaar, grijs of kaal, het doet er echt niet toe. Kijk enkel naar de skills die je nodig hebt en die de kandidaten bieden. 

Pas ook je organisatie aan, als dat al niet gebeurd is. Een managementstijl van gecontroleerd vertrouwen werkt sowieso beter dan controleren. We hebben het gezien, onze bedrijven, de wereld, viel echt niet stil omdat mensen van thuis werkten. We liepen uiteraard vertraging op omdat we niet klaarstonden voor zo een plotse, op angst gebaseerde ommezwaai. Maar finaal vonden heel wat bedrijven en organisaties de juiste dynamiek.

Ik veroordeel de kandidaten niet, jong of minder jong. Ik omarm de nieuwe situaties en ga koesterend met elk talent om.

Want de libelle leerde me lichtjes dansend de komende jaren tegemoet te gaan. Elke vrolijke noot op te pikken en van elke herwonnen vrijheid en opportuniteit te genieten.

Wijnandt Pascale

Juli 2021