Ik vraag het me af. Dikwijls.

Zullen we nog “normaal” kunnen leven als dit achter ons ligt?

Ik zal zeker ook terug verlangen naar bepaalde momenten en situaties uit deze nare tijd. Klinkt allicht raar, maar toch.

De gestolen stiltes, geen motorgeluid op straat, minder mensen, minder drukte.

Maar los daarvan, zullen we het nog kunnen? Impulsief bij elkaar langs gaan. Niet steeds moeten nadenken over onze contacten, niet alles moeten plannen en reserveren.

En zie ik heb het al over “contacten” in plaats van vrienden, vriendinnen, familie, kennissen, kappers, schoonheidsspecialisten, restauranthouders, olijke barmannen (en vrouwen), reisontmoetingen…

Het wordt dus moeilijk. We zullen het moeten leren om de fysieke achterdocht achter ons te laten.

We zullen moeten afleren het moraliserende vingertje op te steken van “Mag/kan dat wel?”

Ik heb het er zo mee gehad.

Dus ja ik denk dat ik het snel terug zal kunnen.

In 2021 mijn vriendschappen aanwakkeren en veel knuffels consumeren.

Af en toe onbezonnen weggaan, zonder altijd te weten waar je terechtkomt en hoelang je wegblijft en met wie.

De eerste reis in meer dan een jaar plannen en dubbel genieten omdat het weer kan.

Door Italië struinen, cappuccino’s proeven waarbij het zachte melkschuim en de hete koffie mijn lippen kussen.

Prosecco’s drinken op allerlei manieren, naturel, bicicletta en mimosa-gewijs.

Luisteren naar de melodieuze taal en minder melodieus antwoorden met de in corona-tijd extra ingestudeerde “vocabulario” en “grammatica”.

Mijn ziel uitsturen tussen de bergen van Umbrië om zich te laven aan mysterieuze gedachten.

Pasta Vongole en Zuppa de cozze slurpen in de gekende trattoria’s langsheen het schilderachtige Gardameer.

De mooie fresco’s en design bewonderen, zoals die alleen in Italië gemaakt worden. (Ik weet het, ben een beetje fanatiek)

En natuurlijk de boetieks plunderen om me schaamteloos op te tuigen met Italiaanse fashion.

Maar ook in het exotische Thailand, het zand tussen mijn tenen laten glijden, een Iced Cappuccino drinken met de vele boeken die obligaat gelezen worden.

Op de scooter springen wanneer het mij belieft en met mijn vrienden kleine dorpjes opzoeken om authentieke vissaus en Thaise Chilipeper te kopen, die ik daarna in mijn gerechtjes voor weeral talloze vrienden verwerk. De gloed op hun lippen en wangen te zien, als ik iets te gul was met de peper.

Het licht vangen in vele foto’s tijdens de  “Golden Hours”.

Maar natuurlijk ook normaal kunnen werken. Talloze kandidaten interviewen. Nieuwe en bestaande klanten fysiek opzoeken. Bedrijven die terug aanwerven en waar we in volle galop aan opdrachten mogen werken.

Mijn medewerkers kunnen belonen voor de loyaliteit en de inzet en de niet aflatende inspanningen om samen met mij iedere opportuniteit, hoe miniem ook, 100% te benutten.

Ja ik zal het nog kunnen in 2021 en erna. Zeker weten. U toch ook?

 

Pascale Wijnandt

December 2020